Orzelska Anna Katarzyna (ok. 1702 lub 1707–1769), córka naturalna Augusta II, księżna Holstein-Beck. Rok urodzenia nie jest pewny: K. L. Pöllnitz podał rok 1702, natomiast C. T. Vitzthum wymienia 23 IX 1707, co jednak wydaje się mniej prawdopodobne. Matką O-iej była warszawska winiarka Henrietta, wg tradycji córka kupca winnego Francuza Duvala; prawdopodobnie jednak matka O-iej nazywała się z domu Renard, poślubiła zaś winiarza Franciszka Driana, a po jego śmierci Klaudiusza Henryka Morela. Ok. r. 1724 odszukał O-ą i otoczył opieką jej brat przyrodni Fryderyk August Rutowski i doprowadził do spotkania z ojcem. August rozpoznał i oficjalnie uznał swą córkę, a 19 IX 1724 nadał jej tytuł hrabiowski, nazwisko Orzelska oraz wyznaczył stałą pensję. Król usiłował wynagrodzić O-iej długoletnie zaniedbanie i starał się zapewnić jej czołową pozycję na dworze i honory należne córce królewskiej. W r. 1726 ofiarował O-iej specjalnie dla niej odnowiony i przerobiony przez K. F. Pöppelmanna i Jana Deybla pałac Potockich, noszący odtąd nazwę pałacu Błękitnego. Dla niej urządzał bale, festyny i polowania, otaczał i w Polsce, i w Saksonii przepychem. W r. 1728 niezwykle wystawnie przyjmowano w Dreźnie króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I i następcę tronu Fryderyka. O. wywarła wielkie wrażenie na Fryderyku; zakochany w pięknej córce polskiego króla popadł po wyjeździe z Drezna w melancholię, którą, wg relacji siostry Fryderyka, Wilhelminy, rozproszyła dopiero rewizyta Augusta II i O-iej w Berlinie. Nie tajne były też w Warszawie i Dreźnie uczucia, jakimi darzył O-ą Jan Cetner, wojewodzie smoleński, star. kamionacki, i niemało plotkowano w r. 1729, kiedy to O. pod pozorem choroby nie pokazywała się publicznie.
August jednak w r. 1730 postanowił wydać O-ą za księcia Karola Ludwika Holstein-Beck. Ślub poprzedził okazały «kampament» w Dreźnie i uroczystości z okazji imienin O-iej. W maju t. r. Karol Ludwik otrzymał Order Orła Białego. Dn. 10 VIII 1730 w Dreźnie bp Jan Lipski udzielił ślubu młodej parze. Po ślubie O. zrezygnowała prawdopodobnie ze swoich polskich majętności i 7 XI 1730 darowała Augustowi II pałac Błękitny. W dalszym ciągu towarzyszyła ojcu w dworskich zabawach i uroczystościach, razem z siostrami przyrodnimi Marią Aurorą Bielińską i Fryderyką Augustą Moszyńską. Należała do drezdeńskich dworskich konfraterni – towarzystwa «Okrągłego Stołu» i «Bractwa Wrogów Wstrzemięźliwości»; nazywano ją w tym gronie «la joie» lub «Grenadier». (Znane były jej upodobania do przebierania się w mundury wojskowe). Wiosną 1732 r. O. wyjechała do Warszawy, uroczyście tam witana i goszczona, wkrótce za nią podążył mąż i oboje wzięli udział w «kampamencie» pod Wilanowem (31 VII). Po śmierci ojca nie wróciła już do Warszawy, wkrótce też rozwiodła się z mężem i opuściła Saksonię. August III zgodził się na jej pobyt w Wenecji i wyznaczył jej stałą pensję.
Dalsze losy O-iej znane są jedynie wyrywkowo. W r. 1745 przybyła do Francji na zaproszenie przyrodniego brata Maurycego Saskiego, który obiecał zająć się karierą jej syna i ofiarował mu dowództwo pułku Royal Allemand. O. zamieszkała pod Paryżem, w posiadłości «aux Pipes». Jednak jesienią r. n. Maurycy Saski, zapewne w wyniku niesnasek, zabiegał usilnie w Dreźnie o rozkaz wyjazdu z Francji dla O-iej. Toczyły się właśnie rokowania między dworami saskim i francuskim o małżeństwo córki Augusta III z Delfinem i pobyt O-iej w Paryżu, zapewne z racji jej swobodnego trybu życia, stawał się niewygodny dla Drezna. W wyniku kompromisu O. przeniosła się do Avignonu. Zmarła w r. 1769, wg jednych źródeł w Avignonie lub Grenoble, wg innych w Rzymie.
Z małżeństwa z Karolem Ludwikiem Holstein-Beck (1690–1774), miała syna Karola Fryderyka (ur. 5 I 1732).
Trudno ustalić, czy odgrywała jakąś rolę polityczną; prawie na pewno nie w Polsce. Natomiast jej nagłe wyniesienie i kilkuletnie władanie uczuciami Augusta II stały się powodem wielu legend i plotek (autorstwa Wilhelminy, margrabiny von Bayreuth), m. in. zarzucających królowi nie tylko ojcowski stosunek do O-iej. Postać pięknej, skłonnej do zabaw córki królewskiej przetrwała długo w pamięci potomnych. Osobny szkic poświęcił jej Julian Bartoszewicz, a ostatnio Stanisław Szenic.
Portrety O-iej: pędzla A. Pesne’a w Muz. Narod. w W. Oddz. Nieborów, szkoły Louis de Silvestre’a, tamże Oddz. Wilanów (reprod. w: Portrety osobistości pol. Katalog), pędzla Adama Manyoki, tamże, i Rosalby Carriera w Gemäldegalerie w Dreźnie; 2 miniatury nieznanych autorów i jedna Hoorna Jordanusa, reprod. w: Pam. wystawy miniatur oraz tkanin i haftów; – Niesiecki; – Bartoszewicz, Szkice z czasów saskich (kampament w Warszawie 1732), Kr. 1880; tenże, Znakomici mężowie polscy w XVIII w., Pet. 1856; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; Morawski K., Źródło rozbioru Polski, P. 1935; Rottermund A., Pałac Błękitny, W. 1970; Szenic S., Królewskie kariery warszawianek, W. 1971; – Bayreuth W. v., Pamiętniki, W. 1973; Pöllnitz K. L., Ogień pałającej miłości…, W. 1973; Vitzthum d’Eckstaedt C. F., Maurice comte de Saxe et Marie-Josèphe de Saxe dauphine de France. Lettres et documents inedits, Lipsk 1867 s. 45–9, 91, 104, 173.
Maria Czaplińska